ORG

Nie uprzedzam się łatwo do ludzi. Niezmiernie rzadko też kieruję się w kontaktach tzw. pierwszym wrażeniem. Bywa ono zdradliwe i mylne. Dlatego też każdy ma u mnie drugą szansę. Drugą i ostatnią. Zdaje się, że mam też niezłe wyczucie jeśli chodzi o ludzkie charaktery. Nawet Dyrektor awansując mnie na Kierownika coś tam, aczkolwiek cicho i półgębkiem, bo do pochwał niezbyt jest skory, przebąkiwał o dobrym radzeniu sobie z ludźmi. Zostałem więc tym Kierownikiem, tą kaczką wystawioną na ostrzał dwóch stron - podwładnych i przełożonych. I wiecie co? Chyba nieźle mi poszło, bo to już drugi rok podskakuje na tej rozgrzanej patelni, a moje stosunki i moja konstrukcja psychiczna chyba mocno na tym nie ucierpiały. Starzy, zaprzyjaźnieni kumple pamiętający czasy kiedy dzieliliśmy biurko, pozostali przyjaciółmi, nowi pracownicy garną się do naszego działu, a Dyrekcja pozostaje wciąż zadowolona, co ma swoje przełożenie na kasę dla nasz wszystkich. Pewnie - istnieje grupa ludzi niezbyt zadowolonych ze współpracy ze mną, ale najczęściej są to już byli pracownicy. Tak - za moją przyczyną paru ludzi nie umiejących wkomponować się do mojej koncepcji zespołu pożegnało się z firmą. To ci, którzy nie wykorzystali drugiej szansy.


Piotr pojawił się w firmie ze znakomitymi wynikami z uczelni kilka tygodni temu. Jak każdy nowy dostał boksktóry mogłem dobrze widzieć ze swojego oszklonego, nieco podwyższonego biura. Czyściec, jak nazywaliśmy to stanowisko w zespole, znajduje się na wprost wejścia do biura, zaraz pod moim biurkiem. Piotra wyprzedzała sława prymusa, geniusza komputerowego i potencjalnego mistrza sprzedaży i wciskania kitu. Z ciekawością obserwowałem go przez pierwsze dni. Z ciekawości i... coraz większym niepokojem. Wydawał się dziwnie wyalienowany, lunch zjadał samotnie, nie przyłączał się dodyskusji, nie żartował w przerwach. Cóż, był nowy, niektórzy ciężko się przyzwyczajają do nowego środowiska. Ale już po kilku dniach zauważyłem inne, bardziej szkodliwe dla zespołu symptomy. Dziwnie znikał kiedy wchodzili klienci. Nie to, że wychodził czy chował się pod biurkiem. Tak jakoś kamuflował się jakby stapiał z przestrzenią, że interesanci zawsze go ignorowali i przechodzili do innych. Poruszał się w sposób jakiego jeszcze nigdy nie widziałem: podskakując zygzakował po podłodze w lewo i prawo wydając jakiś dźwięk pod nosem. Podsłuchałem kiedyś. Przy każdym wybiciu wzdychał umf umf, czy jakoś tak podobnie. Czasem kucał gdzieś i obracając się na wszystkie strony bacznie lustrował otoczenie. Sprawdziłem jeszcze raz, bardzo dokładnie jego akta - nic o chorobach głowy nie znalazłem. Uznałem to za nieszkodliwe dziwactwo, przecieżnijakiego wpływu na jego pracę to nie miało, ale za plecami już wszyscy mówili o nim Umf Umf. Przeszkadzał za to, i to nie tylko mnie, jego całkowity brak wyników w pracy. Zerowa sprzedaż w pierwszych dwóch tygodniach pracy to swoisty rekord. Trzeci tydzień zacząłem od rozmowy z Piotrem. Od dania mu drugiej szansy. Sprawdziłem wyniki w piątek po południu. Bez zmian. Przyjemny weekend zapowiadał sięmniej miło z perspektywą konieczności pożegnania się z Piotrem w poniedziałkowy ranek.





Sobotni poranek rozpoczął się od awantury w domu. Zwykłem spać w soboty do chwili kiedy się nie obudzę, niestety, słodki sen przerwał jakiś potworny hałas dobiegający z pokoju mojego nastoletniego syna. Wpadłem tam jak burza i przekrzykując jazgot poprosiłem o używanie słuchawek. Dzieciak spauzował grę i wyciągnął w moim kierunku parę zdemolowanych soniaków z rozbrajającym spokojem powiedział "Popsute". "To ścisz to dziadostwo chociaż do ciężkiej cholery" poprosiłem dyplomatycznie, na co zgodził się potaknięciem wciąż skierowanej w stronę monitora głowy. Zadowolony ze zdolności pedagogicznych i dobrych stosunków z następnym pokoleniem wychodziłem już z pokoju, kiedy usłyszałem znajomy dźwięk. Umf umf. Umf umf? Skąd to znam? Odwróciłem się i po raz pierwszy chyba w życiu zainteresowałem się tym co wyświetla monitor mojego dziecka. Skakały po nim jakieś dziwne postaci. Skakały w sposób niezwykle przypominający mi sposób poruszania byłego już właściwie pracownika mojego biura - Piotra! I te odgłosy!WTF? - pomyślałem. Zawróciłem. Stanąłem za synem i przyglądałem się temu co robił. Robił sieczkę. Robiono sieczkę z niego. Na pierwszy rzut oka właśnie dokonywała się destrukcja jego pierwiastka ludzkiego, zachodził proces odmóżdżania i powrotu do korzeni ludzkości, czyli gdzieś tak do epoki, kiedy małpy zaczynały częściej się prostować. Byłem świadkiem jednocześnie futurystycznego jeszcze kilka lat temu momentu, kiedy maszyny obejmują w posiadanie człowieka uzależniając go od siebie i czyniąc go nieczułym na rzeczywisty świat. Byłem też świadkiem niezwykle skomplikowanej, nieprawdopodobnie wciągającej i emocjonującej rozgrywki. Nie wiedząc kiedy siedziałem już obok i dopingowałem własne dziecko w tej rzezi, podnosząc głos przy ostrzejszej wymianie ognia.


Kiedy skończyliśmy nasiadówkę przy komputerze, właściwie przy komputerach, bo w jakiejś chwili przyniosłem laptopa, była już późna noc a ja stawałem się ekspertem od Q3Arena. I dowiedziałem się czegoś nowego o Piotrze. Rozpoznałem go w galerii jakiegoś serwisu dzierżącego na zdjęciach różnego rodzaju trofea. Okazał się pierniczonym mistrzem Q3. Okazał się pierniczonym mistrzem Q3 pracującym biurko ode mnie. Okazał się pierniczonym mistrzem Q3 maniakalnie nim owładniętym.


A ja, jak mi się zdawało - znalazłem na niego sposób. Niedzielę znów poświęciłem na doskonalenie się pod okiem syna w nowej dziedzinie. Cały czas kombinując jak wykorzystać najlepiej daną mi wiedzę i możliwości.





Przyszedł poniedziałek. Trochę na przekór sobie rozpocząłem ten dzień od czegoś dla mnie zupełnie nowego. Od dania Piotrowi drugiej drugiej szansy.


Postanowiłem w pierwszym rzędzie poprawić nieco jego kontakt ze środowiskiem oraz pozbawić go złych nawyków.


Messangerem firmowym wysłałem na ekran jego komputera


/connect biuro:27960


/unbind all


Zarzuciłem mu kilka nowych ustawień sieciowych, parę nowych bindów,


potem


/vid_restart


/net_restart


clear


Piort wyraźnie się ożywił. Rozejrzał wokół bardziej przytomnym wzrokiem. Rzucił pod nosem swoje umfumf i zerwał z fotela


hold your position!!!


na monitorze powstrzymało go jednak skutecznie. Usiadł.


enemy at the door!


napisałem kiedy pojawił się pierwszy klient,


prepare to fight


Stał się cud. Nieistniejący dotąd dla gości Piotr stał się jakby potężnym magnesem przyciągającym uwagę wchodzącego mężczyzny. Jakby założono mu klapki na oczy podchodził zahipnotyzowany do promieniującego siłą i kompetencją Piotra.


finish him


napisałem, a zaczął się cyrk. Widziałem setki sprzedawców. Przeszedłem dziesiątki szkoleń. Ale czegoś takiego nie widziałem. To było jak przedstawienie. To było jak benefis Łomnickiego.Biuro zamilkło i jak zaczarowane wpatrywało się w scenę na której brylował Piotr. Powiedzieć, że był charyzmatyczny, magnetyczny i przerażający w swej sile przekonywania, to jakby powiedzieć, że morze to tylko dużo wody. Człowiek, który przyszedł rozejrzeć się w naszych możliwościach wyszedł z kontraktem na kilka tysięcy euro i umową o współpracy na najbliższy rok.


Po wyjściu klienta rozległy się oklaski. Całe biuro podbiegło do stolika Umf Umfa i poklepując gratulowało sprzedaży. Ten jednak rozpromienił się i zrelaksował dopiero gdy rzuciłem mu na monitor


VGG


Piotr zakończył dzień ze sprzedażą równą średniej tygodniowej sprzedaży reszty biura.


Nazajutrz jeszcze musiałem go pilnować i wspomagać komendami w kluczowych sytuacjach, po kilku dniach jednak wystarczało, żebym rano wysyłał mu komunikat


/exec biuro_cfg


by wszystko toczyło się jak należy.


Sytuacja trwa już trzy tygodnie, a chłopak nie zwalnia tempa.


Aż boję się co będzie w przyszłym miesiącu bo na koniec tego dostaliśmy niezłą pulę na premie, więc już jutro napiszę mu


setup at Kasa


quad formation!!!


You take it!








Wczoraj zauważyłem, ze Kasia, której wyniki systematycznie spadają od kilku tygodni nerwowo zareagowała na rozgrywających w przerwach swoją partię szachów Wojtka i Witka. Wywróciła szachownicę i wymachiwała nożykiem, który właśnie obierała jabłko. Wykonywała dziwne podskoki i wydawała dziwne dźwięki. Syn powiedział, żebym się nie martwił, że to ten sam engine, więc skumam szybko. I żebym dziś po pracy zapytał w empiku na multimediach o jakąś Alice.