ORG

      Istnieją rzeczy, które w każdej sytuacji poprawiają nam samopoczucie, są również takie, które prostują nawet najbardziej pokrętną ścieżkę naszego życia, aczkolwiek liczą się tylko te, które przychodząc nagle, w jakiś magiczny, nieopisany sposób są w stanie odcisnąć trwałe piętno na nas samych. Jest to na przykład zdanie wypowiedziane przez bliską osobę w określonej sytuacji, fragment niezapomnianej książki, wiersz, niespodziewane wydarzenie, łapiące nas za gardło w najbardziej nieodpowiedniej chwili, czy choćby nowe hobby, które jest w stanie nas wciągnąć i zmusić do poświęcania sobie każdej wolnej chwili. Miałem kiedyś przyjaciela, którego ton wypowiedzi swoim twardym i bezkompromisowym brzmieniem nie wzbudził we mnie zbytniego entuzjazmu na początku wspólnej znajomości, ale on pokazał mi q3 :). Opowiedział mi kiedyś ciekawą anegdotkę zaczerpniętą z wykładu filozofii.


      Otóż pewien profesor Uniwersytetu Łódzkiego, wydziału filozofii właśnie, starając się wyjaśnić swoim podopiecznym tajemnicę sensu życia, na wykład przyniósł jedynie dość spory słoik oraz trochę nieznanego pochodzenia gruzu. Wyjąwszy ów słój na blat biurka, włożył do wewnątrz kilka sporych kamieni, po czym zadał na pozór proste pytanie.


- Czy słój jest pełny? - na jego twarzy zarysował się delikatny grymas, oznajmujący chwile podniecenia w oczekiwaniu na błędną odpowiedź i kontynuację eksperymentu. Na sali słychać było różnorakie głosy: tak, nie, na pozór inteligentniejsze jednostki odpowiedziały, że zależy (od czego zależy, już nikt nie był w stanie wydedukować). Po wyjaśnieniu ciekawskim, iż naczynie nie jest jednak pełne, z satysfakcją przystąpił do drugiego kroku. Teraz wąsaty przedstawiciel klasy wyżyn intelektualnych wyciągnął woreczek z czarnym żwirem zawierający już dużo mniejsze, aczkolwiek w całości dostrzegalne czarne kamyczki, był to żwir z gatunku tych, z którym styczność nie byłaby przyjemnym końcem żadnego upadku. Następnie wsypał go na tyle by już nie można było zakręcić słoja, po czym zadał to samo pytanie. Odpowiedzi zasadniczo nie ustępowały brakiem przemyślenia swoim poprzedniczkom, aczkolwiek można już było zauważyć lekką przewagę zdań twierdzących. I tym razem okazało się, że do słoja, ku zdumieniu większości, nasz bohater jest w stanie jeszcze coś wcisnąć. Ostatnim krokiem było wypełnienie przez wykładowcę wolnych przestrzeni piaskiem.


      Po tej absorbującej uwagę minucie, nastąpiła chwila prawdy, ogół czekał na coś, co wytłumaczy im pochodzenie wszechświata, tajemnicę narodzin oraz poda ostatnią cyfrę liczby pii myślę, iż większość z tych młodych dobrze zapowiadających się ludzi otrzymała właśnie taką odpowiedź, a wyrazy niezadowolenia, które gdzieniegdzie można było zaobserwować były dowodem na to, iż prawdy nie można objawić osobie, która nie chce jej usłyszeć lub nie potrafi jej zrozumieć. Nie chciałbym tutaj w jakikolwiek sposób ubliżać osobom mającym odmienny pogląd na życie, suma sumarum każdy z nas ma swoją receptę na szczęście, ja tylko zadaję pytanie, co może zapewnić człowiekowi trwałe samozadowolenie.


      Otóż belfer stwierdził, że największe kamienie, wsypane na początku to najważniejsze sprawy w naszym życiu: ukochana osoba, dzieci, dalsza rodzina, q3?? Żwir to sprawy mniej ważne aczkolwiek mające wielki wpływ na nasze życie: przyjaciele, praca, pieniądze, q3? Piasek natomiast miał ilustrować wszystko, co nas otacza i jest nieodłącznym elementem naszej skromnej egzystencji: zwierzątko domowe, zakupione rzeczy, codzienne czynności, q3 (już bez pytajnika, gdyż według mnie gra znalazła się we właściwym miejscu, oczywiście quake’a dodałem ja a nie profesor :). Chciałbym, aby każdy z was zadał sobie pytanie, ile miejsca, w wielkim słoju jego życia zajmuje, ulubiona gra komputerowa (czyżby quake? ;), kiedy już rozstrzygniemy tę kwestię, zapraszam do dalszej lektury.


      Czyli znamy siebie już troszeczkę lepiej ;), a więc możemy podążyć dalej tym tropem i zastanowić się nad, wynikającym z błędnych priorytetów, problemem. Jeżeli ktoś uznał, iż q3 to kamień węgielny, na którym opiera się jego życie, jest zobligowany do rozpatrzenia pewnego zagadnienia związanego z dwoma, na pewno dobrze wam znanymi, pojęciami: noskill i newbie.


      Najpierw zabierzemy się za pierwsze z nich, czyli noskill. W słowniku języka angielskiego nie funkcjonuje takie określenie, a więc pojęcie to pojawiło się zapewne, kiedy jakiś "wyśmienity" anglista dowiedział się, iż umiejętności to "skill" a "no" w połączeniu z innym wyrazem może wyrażać przeczenie, po czym jego "przebiegły" umysł połączył te dwa piękne słowa w jedno, nie warte funta kłaków. Otóż nasz "odkrywca" nie miał pojęcia nazywając tak po raz pierwszy (nie dane nam będzie poznać, w jakich okolicznościach) drugiego gracza, jak wiele wyrządził zła, ilu sporom dał początek i jak bardzo to słowo może spaczyć chłonne umysły młodych zapaleńców gier komputerowych, chciałbym się wytłumaczyć, iż nie uważam jakoby wspomniane słowo było źródłem wszelkiego zła na ziemi, ale jest ono dla mnie symbolem malutkich spraw, które w sumie tworzą zboczenie ciężkie do wyleczenia, a jakie zboczenie, na czym ono polega? Otóż każdy z nas ociera się o nie za każdym razem włączając quake’a, cs’a, w3 czy wtapia się w innego rodzaju wirtualny świat, w którym to on jest bogiem, królem i ojcem samego siebie. Świat, nad którym łatwo możemy zapanować, w którym na wszystkie zaistniałe problemy jest recepta, trzeba ją tylko poznać i poświęcić odpowiednią ilość czasu, aby owe zagadnienie nie stanowiło dla nas przeszkody. Takie kłody rzucane nam pod nogi w wirtualnych miejscach da się policzyć, da się bardzo łatwo przystosować do niezmiennych warunków tam panujących! Tylko, co dostajemy w zamian? Otrzymujemy, w pewnym momencie, kiedy już znamy zasady naszego ukochanego świata bardziej niż inni "śmiertelnicy", wspomniane słowo: noskill, które możemy dowolnie używać, kiedy tylko mamy na to ochotę, w końcu to ja tutaj jestem górą, to ja ustalam reguły i mnie trzeba się słuchać, albo banicja (kick, ban czy cokolwiek) innej jednostki ze społeczeństwa, do którego NASZYM zdaniem ktoś nie pasuje. Nazywając kogokolwiek w ten sposób nie liczymy się z uczuciami obcej osoby, stajemy się tak samo "mechaniczni" jak komputer, z którego głupoty nie raz się wyśmiewamy. Stajemy się cząstką systemu i nie potrafimy się wyrwać, bo tam wszystko jest swoje, znane, sprawiedliwe, zaczynamy oceniać ludzi tylko pod jednym kątem, sprawdzając jego umiejętności w jedynym nam przychylnym środowisku, jeżeli nie sprawdzi się w Utopii, którą zamieszkujemy z innymi graczami ma umrzeć dla nas na zawsze, bądź przystosowany, powrócić.


      Czy wiecie, co to jest Utopia? Można to "pojęcie" zdefiniować jako krainę, w której wszystko idealnie pasuje do naszych pragnień, jest to miejsce, w którym nie mamy zmartwień i to właśnie ono nawiązało idealną symbiozę z naszym wewnętrznym mentalnym, moralnym, pragnącym JA. Zastanówcie się głęboko nad tym słowem, spróbujcie sobie wyobrazić, w jaki sposób mógłby wyglądać świat urealniający marzenia, o których boimy się nawet pomyśleć. Jaka istota, stan lub myśl mogą wyplewić z nas pragnienie, pobytu w takim miejscu, każdy ignorant pchający się do naszych wirtualnych domostw, narzucający swoje własne reguły MUSI być wyeliminowany.


      Czasami adekwatną sytuację możemy zaobserwować na bardzie gdzie to, dla niektórych podstawą oceny drugiego osobnika jest licznik postów. Im więcej masz tym na więcej szacunku możesz liczyć z naszej strony, jeżeli masz ich mało my również nie mamy ci nic do zaoferowania "newbie".


      Jeżeli tym dużym kamieniem z naszego słoika, tą Utopią, w której pragniecie pozostać jak najdłużej, jest gra komputerowa, wołam do was z tego miejsca: ocknijcie się! Odsłońcie żaluzje i wykopcie stary notatnik adresowy, może warto sprawdzić czy stary znajomy jeszcze nas pamięta? Gdyż, niestety, w dzisiejszych czasach, zwyczajne ludzkie wartości: miłość, szacunek, przyjaźń, które znajdujemy w ludziach (nie w "4ever" quake’u z komputerka), stają się wymierającymi gatunkami zwierząt, którym musimy przyjść na pomoc albo pozostawione same sobie zginą nieuchronnie. I wedle tych wartości należy oceniać drugą osobę.